Als je heel ver kunt gooien en je woont in Ede, ligt de Hoge Veluwe op een steenworp afstand. Behoor je net als ik tot de gelukkigen die een beschermerskaart en een museumjaarkaart bezitten, laat dan je bankpas en geld gerust thuis. Je loopt erheen en daar aangekomen stap je op een witte fiets voor een rondtour door het park. Dat verveelt niet gauw want het heeft een oppervlakte vergelijkbaar met Ameland. Hoewel het aantal keer dat ik op de Hoge Veluwe was het totaal van mijn vingers en tenen overschrijdt, ontdekte ik pas deze zomer twee speciale attracties achter in de beeldentuin.

In het verrukkelijke Kröller-Müller Museum hangen natuurlijk de befaamde Vincent van Goghs. Caféterras bij nacht, verlicht door een felle lantaarn aan de rand van dat plein te Arles – als je ervoor staat en aandachtig luistert hoor je het geroezemoes in Provençaals accent en het glasgerinkel van klinkende stamgasten. Pont Langlois met de wassende vrouwen – de schakeringen van het zonbeschenen rivierwater variëren na 130 jaar nog even flonkerend als op de dag dat de schilder het zag.

Maar achter het museum ligt de uitgestrekte heerlijke beeldentuin. Daar kun je dwalen langs driedimensionale kunstuitingen in eindeloze kleuren en vormen, uitgehakt, geslepen of geboetseerd door artiesten uit alle windstreken. Midden in het Aldo van Eyck-paviljoen pronkt Liefde, een beeld gemaakt door Joseph Mendes da Costa. Het staat symbool voor de passie waarmee natuur en cultuur in het park worden verenigd, beschermd en tentoongesteld. Overal in de tuin kun je rusten bij of in de kunst, dalen en klimmen via het Franse pad om te eindigen met een hooggelegen view. Aan de rand van de beeldentuin ligt een attractie die ik nog niet eerder geopend aantrof. Zestig meter boven de aarde brengen je namelijk de 256 treden van de Kijk uit, een schepping van Krijn Giezen. De lange aaneengesloten trap heeft geen rustbordessen dus het is inderdaad uitkijken geblazen. Zonder de recent aangebrachte dwarshekjes zou de wandelaar een lelijke smak kunnen maken, maar daar is nu een stokje voor gestoken. Helemaal boven leunend tegen de glazen wand wacht je een 360 graden uitzicht langs ongeschonden woudhorizonten.

Misschien een tikje minder spectaculair maar minstens zo hoogstaand is de ‘Faggio di Otterlo’. Kunstenaar Giuseppe Penone creëerde op een lege plek in een beukenlaantje een ambachtelijke beuk uit brons en steen. Ik vermoed dat menig wandelaar er nietsvermoedend aan voorbij kuiert zonder de tastbare sensatie te ervaren van een kunstwerk dat zo levensecht is dat het daardoor weer versmelt met zijn natuurlijke omgeving.

George Knottnerus

 

 

foto @ www.herrekijker.nl