Als je boos bent op de regering kun je in je trekker springen en de snelweg oprijden. Of je blokkeert deze en lijmt je vast aan het asfalt. Maar je zou ook snert kunnen uitdelen bij tankstations en je punt uitleggen aan de soepeters. Je zou klavertjes kunnen uitdelen omdat we samen de aarde groener willen maken.

Je kunt een blik snert onder je jas binnensmokkelen en een kunstwerk in een museum bekladden. Of als onschuldig kind een exorcist blik opzetten en elke volwassene confronteren. Maar je kunt ook met blauw krijt een streep trekken op de museummuur als teken dat het water ons tot de lippen stijgt. Je zou een kinderlied kunnen aanheffen waarin je de natuur bezingt over 100 jaar.

De vraag is of harde protesten en demonstraties meer bijdragen aan het bereiken van je doel dan doordachte acties die in zoveel mogelijk hoofden en harten doordringen.

Je kunt het hek van het vliegveld doorknippen en je vastketenen aan de privéjet van een miljardair.  Maar je kunt die miljardair ook publiekelijk vragen om 10 miljard te investeren in het ontwerp van een elektrische privéjet. Je kunt Twitter verlaten omdat een multimiljardair dat sociale medium heeft opgekocht, maar alle twitteraars kunnen Elon Musk ook een tweet sturen om hem te vragen om 44 miljard te pompen in de Nederlandse zonneauto Lightyear Two.

We kunnen met ons allen klagen over de onbelezenheid van de Nederlandse jeugd. Maar we kunnen ons ook aanmelden bij scholen en biebs en met ons lievelingskinderboek onder de arm de jeugd gaan voorlezen. Het lerarentekort schijnt ons land te overspoelen als een onvermijdelijke tsunami. Maar we kunnen als rotsen in de branding ons oprichten en massaal ons aanbieden om de kinderen bij lerarenuitval schaken te leren of iets bij te brengen over banden plakken of naar vogels kijken.

De afvalbergen die zich om ons heen verzamelen, de plasticzakken al of niet gevuld met belegde boterhammen, het glas, het blik – we kunnen ze negeren. Maar we kunnen ook als vrijwilliger een schoolklas in een hesje hijsen en samen op stap gaan om dat afval op te ruimen. We kunnen wachten totdat Greenpeace alle plastic uit zee heeft gelepeld rond Sint Juttemis. Maar we kunnen ook als klant dag in dag uit zeuren bij supermarkten en fabrikanten totdat ze plasticverpakkingen en blik tot een minimum beperken en maximaal recyclen.

De ratrace waarin we ronddraaien van loopbaan naar kinderopvang, clubs, vakantie en weer opnieuw is niet te stoppen, lijkt het. Maar misschien is het toch mogelijk om vier uur minder betaald te werken en wat meer te zorgen voor onze naaste en voor elkaar.

We kunnen onze nood klagen over ontaard gedrag op en naast de weg. Maar we kunnen om te beginnen allemaal niet sneller rijden dan 30 in de bebouwde kom. Dat we gewend zijn aan miljoenen peuken op de stoep kunnen we normaal vinden. Maar we kunnen ook onze politiek vragen om 1 euro bovenop de prijs te doen van een pakje sigaretten. En voor de 20 peuken die de koper inlevert krijgt de roker of de vinder 1 euro terug. Iedereen blij. Ik ook met Daniël, mijn kleinzoon, want dit ‘peukenplan’ is van hem.

 

Foto @ George Knottnerus