We kennen ze – de beelden van leiders van aangevallen landen die dankbaar zijn met geleverd wapentuig om de agressor te bevechten. Onze solidariteit met mensen die overrompeld en bekogeld worden, die van de ene dag op de andere hun huis, hun dierbaren, hun toekomst verliezen. Toe maar, denken we, sla erop, mep ze weg die aanvallers, dood ze die agressors, ze hebben erom gevraagd. Maar de andere kant is ook waar, de onschuldige burgers die wonen aan de vijandige kant van de grens overkomt oorlog ook. Ook zij kunnen hun huis, dierbaren en leven verliezen. Dragen zij schuld aan de agressie van hun leider?

Het is een eeuwig dilemma. Hoe kun je aanvallers verslaan zonder onschuldige slachtoffers te maken, hoe kun je jouw vrijheid verdedigen zonder vernietiging en dood te veroorzaken? Dat kan dus niet. Bestond er maar een methode om de vijand uit te schakelen zonder dat je onschuldige levens verwoest. Die bestaat dus niet.

Dus moet er gevochten worden, vernietigd, gedood.

Na het feestgedruis van de bevrijding in 1945 zag, las en besefte men pas hoe groot de vernietiging was. Hoe enorm het aangerichte leed was, niet alleen aan de kant van de vervolgden en overwinnaars maar ook aan de zijde van de verslagenen. En ook zagen we de omvang van de wraak- en afschrikkingscomponent op een moment dat de oorlog al gewonnen was. De Duitse steden totaal platgebombardeerd. Vrouwen en meisjes die een eindeloze rij vormden om het puin af te voeren. De Japanse steden Hiroshima en Nagasaki van de kaart geveegd, honderdduizenden burgerslachtoffers. Kanker gezaaid tot in de volgende eeuw.

In Duitsland en Japan zijn meerderheden een oorlog in gesleurd door gewetenloze fanatieke minderheden die haat en nepnieuws over hun hoofden uitstrooiden, in hun brein plantten. Die met groepsdruk en massapsychologie hen hun wil oplegden.

Duitsland en Japan hebben hun tol betaald. Ze hebben hun lessen uit het verleden begrepen. Vastbesloten om nooit meer te vervallen in de fouten van weleer. Het gedrag van de Duitse en Japanse leiders sinds 1945 is zowel nationaal als internationaal gericht op inkeer, berouw, vrede en verzoening. Hoog tijd dat we samen gaan herdenken…

En dat we samen naar oplossingen zoeken hoe de onmogelijke dilemma’s van hierboven tegemoet te treden als wereldgemeenschap. Hoe stop je verslaving aan waanbeelden en macht? Hoe stop je een gewetenloos regiem dat zijn bevolking volplempt met haat en halve waarheden? Hoe stop je een agressie-oorlog? Hoe maak je slim, energiek en vasthoudend gebruik van geweldloze verdedigingsmiddelen? We kunnen en mogen niet machteloos toezien hoe verslaving en haat ontaarden in terreur en oorlog. We zijn homo sapiens, de wetende mens, een en dezelfde intelligente soort die liever dan Mars te veroveren zijn Aarde wil redden. We kunnen, moeten en willen de beschaving naar een hoger plan tillen – de oorlog tussen groepen, streken en volken definitief stoppen en jubelend ten grave dragen.

Afbeelding van Faizal Sugi via Pixabay