Het Kremlin begon onder het mom van ‘militaire operatie tegen neonazi’s’ een agressie-oorlog. Doel was het veroveren van geheel of een groot deel van Oekraïne. Hun actie die startte eind februari 2022 was een vervolg op de inlijving van de Krim in 2014. Het brute geweld van het Rode Leger zette het Westen op scherp om het Oekraïense volk en zijn defensie volop te steunen. Mentaal, financieel en materieel. Logisch, begrijpelijk en waarschijnlijk ook rechtmatig. Keer op keer spreken de westerse leiders hun doel uit: Oekraïne moet deze oorlog winnen.

Hoe stellen ze zich dat voor?

Mogelijk door het blijven leveren van steeds zwaardere wapens. De Russische aanval tegenhouden. De Russische militairen doden, verwonden en uitputten. Dermate dat het leger van de agressor gedemoraliseerd en uitgeput raakt. Dat daardoor het Oekraïense leger dankzij de westerse steun het oorspronkelijk grondgebied terug verovert, tienduizenden extra slachtoffers, waaronder vele burgers, ten spijt. Maar gaat de oorlog dan toch door omdat de Krim nog niet is heroverd? En hoeveel gaat het bereiken van dat doel kosten qua mensenlevens? En zal het Kremlin zich dan neerleggen bij zijn verlies?

Als katten in het nauw al noodsprongen maken, hoe is dat dan met Kremlinleiders ingeklemd tussen twee vuren? Het ene vuur is de hoon van de eigen natie en het onvermijdelijke gezagsverlies wat daarop volgt.  Het Kremlin weet wat het lot was van Ceaușescu in 1989. Het andere vuur komt van extern en verdampt elke invloed in de wereld na deze openlijke afgang. Zodra de nederlaag in zicht komt voor het Kremlin wordt de neiging om op de nucleaire knop te drukken groter. Ook al drukt het Kremlin deze knop niet in wordt de kans op een misrekening of dat wel of niet is gebeurd of staat te gebeuren onverantwoordelijk groot. In mijn eerste roman De Laatste Paddenstoel beschreef ik een situatie waarbij per ongeluk een wereldkernoorlog ontstaat.

We moeten als beschaving niet toelaten dat de aarde met al haar leven inzet wordt van een militair-strategisch pokerspel dat draait om winnen of verliezen. Ook al zitten er in een revolver 11 loze hulzen en 1 echte kogel, moet je er geen Russische roulette mee spelen.

Je hoort en leest vaak het argument dat Oekraïne zelf moet uitmaken hoe en hoe lang zij oorlog willen voeren. Dat ophouden met wapenleveranties aan Oekraïne hetzelfde is als steun geven aan Poetin. Dat onderhandelen een zwaktebod is dat Rusland in de kaart speelt. Dat mensen die pleiten voor onderhandelen Poetinvriendjes zijn.

Poetin en de Kremlinleiders hebben vreselijke misdaden begaan. Ook begingen zij een verschrikkelijke fout met deze aanvalsoorlog. Voor hun misdaden zullen zij terecht moeten staan. Ik ben voor onderhandelen nu, maar bepaald geen Poetin of Kremlinvriend. Nederland werd op 10 mei 1940 aangevallen door de nazi’s. Het Nederlandse leger verzette zich hevig. Totdat de nazi’s Rotterdam bombardeerden en dreigden om met Utrecht en Den Haag hetzelfde te doen. Nederland capituleerde om zijn burgers te beschermen. Soms is het beter mee te bewegen met grote krachten om later terug te veren. Op korte termijn je verlies te nemen om later te winnen.

Oekraïne kan deze oorlog niet winnen op korte termijn. Wel kan Oekraïne niet verliezen. Je hebt weinig aan vrijheid als je geliefde dood is. Daarom is onderhandelen nu beter. Eens komt later en dan vier je de zege in vrijheid. Met zoveel mogelijk vrienden en geliefden die de staatsterreur hebben overleefd.

 

Foto @ cover 10 mei 1940 (Gopher)