Wanneer en hoe stopt de oorlog? (3)

Vlak voordat de invasie in Irak door de VS stond te gebeuren schreef ik een brief aan onze toenmalige minister van Buitenlandse Zaken, Jaap de Hoop Scheffer. In die brief beargumenteerde ik met alle kracht van woorden en argumenten die ik in mij had dat Irak niet gewapend binnengevallen moest worden. De toenmalige regering van de VS claimde dat Irak beschikte over massavernietigingswapens en terroristenleiders als Osama Bin Laden huisvestte. De Nederlandse regering ging hierin mee. Mijn hoofdbezwaar was dat een inval in Irak dat land decennialang zou ontwrichten en dat het internationaal terrorisme juist zou toenemen. Ik stelde een vreedzamer alternatief voor, namelijk het internationaal aanklagen van Sadam Hoessein en zijn uitlevering eisen. Pas na de inval kreeg ik een keurig, maar afwijzend antwoord van een ambtenaar.

De bedreigingen die Poetin uit jegens het Westen zijn helaas niet loos. Als het Kremlin een tactisch kernwapen inzet zal de VS zich geroepen voelen op ‘gepaste wijze te antwoorden’.  Het risico dat ‘we’ dan in een ongewilde kernoorlog verzeild raken is levensgroot. Beter gezegd fataal groot.

Geen enkel belang – zelfs niet de gerechtvaardigde vrijheidsclaim van het Oekraïense volk – is groter dan het belang om een kernoorlog te vermijden.

Onze regering geeft steeds verklaringen af dat ‘we’ Oekraïne niet in de steek zullen laten en blijven steunen. Ook met wapens. Dat doen ook andere EU- en NAVO-partners. Dit alles in het voetspoor van de leider van het vrije Westen: de VS.

Daar heb ik natuurlijk begrip voor. Het Kremlin was/is de agressor in dit afschuwelijke conflict. Het Kremlin pleegde vanaf maart 2022 oorlogsmisdaden tegenover burgers met moedwillige raketaanslagen op flats, scholen, stations en ziekenhuizen. Massagraven werden ontdekt waarin de gruwelijke vondst van lijken van geboeide geëxecuteerde gevangenen getuigen van niet voor mogelijk gehouden SS-praktijken.

Poetin zal zich moeten verantwoorden. Zeker. Vroeg of laat.

Dit alles neemt echter niet weg dat we maar één wereld hebben. Één mensheid, één beschaving. Daar mogen we geen militair stratego mee spelen. Evenmin mogen we dat met het leven en welbevinden van de kinderen op deze aarde.

De moeilijkheid is dat we ons zo laten meeslepen in welbegrepen en goedbedoelde solidariteit met Oekraïne en Zelensky dat we het allergrootste belang uit het oog verliezen: het behouden van dat ene hoogste goed, de menselijke beschaving.

Bovendien: wie denkt er grondig na over hoe, waar en wanneer en ten koste van hoeveel dit gewapend conflict kan eindigen? Het is helaas niet zo moeilijk een oorlog te starten. Maar hoe lastig is het een oorlog te stoppen? Dit is nieuw in de wereldgeschiedenis: er woedt aan de rand van Europa een oorlog die een superkernmacht is begonnen en waarbij indirect andere kernmachten zijn betrokken.

Omdat ik vind dat wereldvrede en gerechtigheid het belangrijkste doel is dat de mensheid zou moeten nastreven. Omdat ik schrijver ben. Omdat een schrijver zich publiekelijk moet uitlaten over hoofdzaken die van wezensbelang zijn. Omdat ik het niet kon en niet kan nalaten heb ik weer een brief geschreven met alle kracht van woorden die ik in mij had. De brief bevat een vreedzaam voorstel en mijns inziens beter alternatief voor de westerse oplossingsrichting van de oorlog. Hopelijk wordt de brief dit keer wél op tijd gelezen door de leider zelf.

 

Afbeelding van John Paul Edge via Pixabay