Ikke, ikke

Plof, het nieuwe magazine valt op de mat. Op de cover weer een foto van een stralende jonge ster. Het interview binnenin hoef je niet te lezen. De inhoud ervan is even voorspelbaar als de motregen in Schotland. De afgebeelde jonge ster, heeft nu een klein rolletje in een serie of soap, heeft daar veel geleerd en wil nu echt doorstomen naar het grote werk. Of ze heeft een tijdje het NOS-jeugdjournaal gepresenteerd en krijgt zulke enthousiaste reacties van de kijkers. Daarom is ze nu toe aan het presenteren van een eigen show. ‘Ik ben er klaar voor,’ zegt de aankomende diva.

Wat kenmerkt iemand die lijdt aan een groot ego? De wereld draait om haar. Of hem. Maar we zien steeds aanwas van verse ego’s. Of gevestigde ego’s die herbevestigd moeten worden. Het ego zal erop staan dat haar of zijn foto bij het artikel zo voordelig mogelijk is. Diverse exemplaren worden bestudeerd, gefotoshopt, geremaked en oké dan mag ie erbij. En het moet wel apart zijn. Dus hups, die schoenen uit, hippe kleren aan en ga es effe ontspannen op die kruk leunen tegen die stapel stenen. Of zet je sofa buiten bij die koeien en ga er dromerig naturel op zitten. Of nog beter, ga op je hoofd staan tegen die muur. Lukt dat? Zo ja. Het gaat wel om de inhoud joh, maar fotografie is een vak en het oog wil ook wat.

Een cabaretier wilde liefst elke avond met zijn gezicht op tv, grappen en grollen uithalen en alles los en vast presenteren. Een zanger wilde dat ook wel én op de voorplecht van de gay pride als homokoning de scepter zwaaien. King of the Ego’s werd een journalist die elke avond tien gasten uitnodigde maar alles zo goed wist dat hijzelf 75 procent van de woorden produceerde. Geholpen overigens door zijn indrukwekkend spreektempo.

Maar de cultuur evolueert. Het is gezien. Niets bleef onopgemerkt. We hebben ervan geleerd. Vele anderen stonden te dringen en zijn nu aan de beurt. Dus kwamen politici op die van hun optreden een show maakten, of kozen voor een niche: het pleasen en bedienen van nieuwe achterbannen. Dus kwamen er influencers die buiten de boot vielen bij de main stream media en via hun eigen kanaal op social media hun al of niet woedende weg vonden naar eeuwige roem. Dus kwamen er journalisten die droomden van het boekenbal en via hun netwerk aan een goede uitgever met ghostwriter werden geholpen. Dus kwamen er kunstenaars die via een bevriend redactielid bij een omroep in een spelletjesprogramma werden gefietst en daar door hun extravagante optreden doordrongen in de BN-rangen en eindelijk goed gingen verkopen.

Sla je slag in Egoland. Was ooit bescheidenheid een welkome eigenschap, nu is het een doodzonde. Sta in dat warme spotlight zeggend dat je de wereld niet wilt verbeteren of iets betekenen voor jeugd of Kunst en ga voor roem met je hoofd boven een eigen landelijke column.
Ikke wil aandacht. Dagelijks meerdere malen, zeven dagen per week. Media en publiek, lezers, luisteraars en kijkers moeten het ego voederen. Met reacties, hits, stemmen, zetels, geld, citaten, vind ik leuks, retweets en kijkcijfers. Of met aankopen van Ikke’s eigen glossy met ‘Ego’ op de cover. Please, please het ego, anders wordt het zichzelf.

 

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay