Rampjaar 2022

De planten pikken het niet meer. Dus kruipen ze, zowel ondergronds als bovenaards – sommige rollen zelfs met kluit en al – naar het Catshuis. Eerder zagen ze al dat andere wezens ze voor waren gegaan. De uilen startten een nachtelijke uilenzeikactie voor meer duisternis en minder lichtvervuiling. Helaas voor hen merkte geen kip er iets van omdat er een avondklok liep. De muggen voelden zich over één kam geschoren met exoten die enge ziekten zouden verspreiden. Ze wilden koplampen om tegenaan te vliegen zoals in de goede oude tijd toen ze met nog zovelen waren. Met oorverdovend gezoem slaagden zij erin de sprekers in het parlement horendol te maken. En toen vanaf de publieke tribune de prikbrigade losbarstte met een zuigoffensief trokken de geachte afgevaardigden wit weg en was het pleit snel beslecht. Het spoedwetje Sta De Mug Bij werd door eerste en tweede kamer gejast. Twee moerassen worden gegraven op Airport Lelystad en de mug klimt uit het dal.

Toen de egels. Ze zetten al jaren hun stekels op maar het hielp niet. Links en rechts werden ze overhoop gereden door het hele politieke spectrum. Omdat de weggebruikers ze straffeloos konden platwalsen en politieke partijen niks aan hun stem hadden, viel het geen hond op behalve de egels zelf. Totdat ze massaal ’s nachts de autobanden aanvielen. Vele forensen werden getroffen en konden niet meer met hun SUV’s scheuren over de wegen waar de snelheidscontroles allang waren wegbezuinigd. Dat werkte. Nu hebben de egels in de twaalf provinciën een autovrije nacht per week zodat ze eindelijk veilig kunnen oversteken.

De planten wisten dus wat hen te doen stond. Een statement maken. In dit land krijgen alleen de hardste schreeuwers hun zin. ‘Je moet je eigen leed uitvergroten’, sprak een ervaren rode beuk het woud toe. ‘Je slachtofferschap uitventen. Dus als ik bladverlies heb, dan moet ik dat niet alleen zeggen, ik moet ook tranen van hars laten zien’. ‘Joh’, zei een nog jeugdige berk, die geboeid had staan luisteren, ‘ik heb dagelijks bladverlies, er zit een kraai in mijn kruin te krassen en hup daar vallen er weer een paar. Zo erg is dat toch niet?’ ‘Fout’, donderde de rode beuk, ‘het is een ramp, berk! Je jeugd is geknakt, je krijgt er knoesten van, bladverlies stort je in een depressie met groeiachterstanden en de hele mikmak. Snap je dat dan niet? Je moet gehoord worden in Den Haag, dus laat je leed zien, ook al heb je dat niet!’ De berk zweeg beschaamd en zijn witte bast kleurde kort rood. Een dappere meidoorn interrumpeerde: ‘maar als de democratie nu heeft beslist dat de kraaien vrij moeten kunnen rondvliegen, wie zijn wij dan om….’  ‘Fout’, bulderde de rode beuk, ‘niet relativeren, niet denken aan de anderen, je eigen punt maken, meidoorn. Waar heb jij geleerd?’

Het pleit was beslecht. De planten lustten Den Haag rauw. Op naar het Malieveld, sommige wilden zelfs doorwoekeren tot aan het Binnenhof. ‘Naar de Kamer’, riepen de lijsterbessen en vlieren. ‘Naar Huis ten Bosch, de beuk erin’, schreeuwden de eiken. De overspannen politie kreeg een burn-out door deze groene golf. De ME had zwaar materieel ingezet, maar werd overrompeld door zwammen en wortels die dwars door rupsbanden en via riolen welig verder tierden. Ze drongen binnen in de suite van de koning. Die toonde begrip voor de eisen van de planten: meer biodiversiteit, minder biomassacentrales, en zuur- en stikstof in de juiste doses. De planten waren tevreden totdat ze doorkregen dat ze waren gepiepeld. Er gebeurde niets. Ze beklommen via een klimop-knokploeg het penthouse van de minister van Natuur, die moest toezeggen te onderhandelen. En op dat punt zijn we nu gekomen. Morgen zal een regeringsdelegatie praten met een groene afvaardiging. De ministers weten nog niet dat de planten op het oorlogspad zijn. Ze vertrouwen het niet meer en willen de boel overnemen. Daarom sturen ze speciaal vanuit de Hortus Botanicus een gehaaide groep vleesetende collega’s.

 

@ Afbeelding van imordaf via Pixabay